28-12-2014
·
[
Andrés Ortiz
]
Man, acabo de coñecer a túa historia, e impresionoume tanto que agora, dende a ventá da miña casa (nunha cidade de Galicia onde non vexo a costa) só podo ver o mar, batendo contra as rochas dos cantís, e a inmensidade do océano, berce de tantas historias fantásticas, de soños e da imaxinación, e creo que foi por isto polo que ti te enamoraches de Camelle, pola liberdade e pola natureza que representa o mar, e que mellor que a Costa da Morte, onde tantas historias e lendas teñen acontecido, e que configuran a maxía de tan misterioso e impresionante lugar. Conmoveume especialmente a túa historia porque creo que viches alí en Camelle o que moitos galegos vemos no mar e na nósa terra, o que antes describin, pero coa particularidade de que tí eres de ben lonxe, de Alemaña, e aínda así o sentiches, demostrando a profundidade que tiña que conter a túa personalidade. Agora no 2014, por desgracia, moita xente da miña idade (18 anos), non coñece nin posiblemente coñecerá a túa historia de amor cunha terra e coa natureza e beleza que ti viches nela, porque nos institutos non se conta, e por desgracia no mundo de hoxe en día, tan competitivo, electrónico, duro e unidimensional deixase moi pouco espacio para os sentimentos e a reflexión, e para admirar (aínda que sexa por fotos) o encantamento da túa obra, onde as tan sinuosas figuras de rochas representan ,seguramente, animais mariños ou costeiros, ou formas divertidas que construían as ondas cando rompían contra a costa ó largo de todos os anos que ti viviches naquela casiña. Pero teño a esperanza de que aínda exista xente coma min e, xunto coas persoas da asociación de Man, sigan a divulgar a túa obra, que foi nin máis nin menos que a expresión do que sentías naquel entorno tan privilexiado; pero tamén para defendela, daqueles corvos que se chaman políticos, para que o pouco que queda siga en pé, e a man do home non arrase esa expresión de pureza humana, pois como ben ti dixheches, o home pode estar tan guiado pola codicia a a avaricia que pode chegar a destruír o seu propio fogar, por iso supoño que non quixeches que limpasen o teu museo do chapapote, para que a xente que visitase o museo se decatase diso.
Para rematar Man, só che teño que dicir grazas, grazas por permitirnos poder admirar o que fixeches naquelas rochas costeiras, por que para min representan que ó home aínda lle queda alma coa que poder ver máis alá do material, e poder vivir da natureza, beleza e da pureza, termos tan usados neste escrito pero que son os que mellor describen á túa obra; e tamén grazas por ensinarnos a través da túa historia que se pode ser igual de feliz ou incluso máis, vivindo do máis simple e do entorno, porque no mundo de hoxe en día iso parece imposible. Por todo isto, grazas.
PD: A todos os que lean este escrito decataránse de que lle falo a Man en presente. Fálolle en presente porque aínda que non esté en corpo neste mundo terrenal a súa alma sempre estará aquí entre todos os que o recordamos e na súa obra e na súa casa de Camelle, porque a súa obra foi a súa particular expresión da súa vida, do seu pensamentos, dos seus sentimentos e, ó fin o cabo, da súa alma, e porque aínda que faga 12 anos que morreu, á xente coma min ,que acabamos de coñecer a súa historia e a súa obra, séguenos sorprendendo e ensinándonos cousas novas, descoñecidas e que nos fan mellores, porque recórdanos que o sentido da vida é vivir para o que nos faga felices, e no seu caso era o mar e expresar a beleza que el vía e sentía a través do seu artwe. Por iso, como ben di na páxina web da asociación de Man, hai mortos que están moi vivos!!! E el o seguirá estando por moito tempo.
Adicado para todos os que pensan e sinten distinto, coma min.